روان درمانی یک درمان موثر برای انواع شرایط سلامت روان است، اما تنها در صورتی که بیماران "دوز" کافی از درمان را دریافت کنند. متأسفانه 20 درصد بیماران به‌طور پیش از موعد ترک تحصیل می‌کنند که مانع موفقیت درمان می‌شود. بنابراین، چرا بیماران ترک تحصیل می کنند و چه کاری می توانیم در مورد آن انجام دهیم؟

تحقیقات چندین عامل مرتبط با ترک تحصیل روان درمانی را شناسایی کرده است، از جمله ویژگی های بیمار، پیشرفت درمان، مسائل سازمانی و ویژگی های درمانگر. با این حال، پیش‌بینی دقیق اینکه کدامیک از بیماران در معرض خطر ترک تحصیل هستند قبل از وقوع می‌تواند چالش برانگیز باشد، به‌ویژه از آنجایی که برداشت ذهنی درمانگران از توانایی‌های خود و پیشرفت بیمارانشان اغلب مغرضانه است.

برای پرداختن به این موضوع، محققان به مشاهده تعاملات درمانگر و بیمار برای پیش‌بینی خطر ترک تحصیل روی آورده‌اند. فهرستی از مداخلات و مهارت‌های درمانی (بویل و همکاران، 2020) یک فهرست رتبه‌بندی ویدیویی است که نحوه اجرای مداخلات و برقراری ارتباط درمانگران با بیماران و همچنین دشواری درمان و انگیزه بیمار را ارزیابی می‌کند.

با استفاده از این متغیرهای مبتنی بر مشاهده، محققان دریافتند که شامل تعاملات درمانگر و بیمار در مقایسه با در نظر گرفتن ویژگی های بیمار به تنهایی، دقت پیش بینی ترک تحصیل را بهبود می بخشد. به طور خاص، زمانی که درمانگران از تکنیک‌های شناختی کمتری استفاده می‌کردند و زمان بیشتری را صرف ارائه خلاصه‌ها و درخواست بازخورد می‌کردند، بیماران احتمال بیشتری داشت که ترک تحصیل کنند. بعلاوه، هر چه ناظر درمان با بیمار را دشوارتر ارزیابی کند، احتمال ترک تحصیل در مرحله بعدی بیشتر خواهد بود.

این یافته ها نشان می دهد که درک تعاملات درمانگر و بیمار برای پیش بینی ترک تحصیل و بهبود نتایج درمان بسیار مهم است. با شناسایی زودهنگام بیماران در معرض خطر و تنظیم درمان بر اساس آن، درمانگران می توانند به بیماران بیشتری کمک کنند تا به نتایج موفقیت آمیزی دست یابند. علاوه بر این، ارائه سیستم‌های بازخورد به درمانگران می‌تواند به کاهش سوگیری‌ها و بهبود درک آن‌ها از پیشرفت بیماران کمک کند و در نهایت به نتایج درمانی بهتری منجر شود.

در نتیجه، پیش بینی ترک تحصیل روان درمانی برای بهبود موفقیت درمان ضروری است. با گنجاندن تعاملات درمانگر و بیمار در ارزیابی خطر ترک تحصیل، درمانگران می توانند بیماران در معرض خطر را بهتر شناسایی کرده و درمان را با نیازهای آنها انجام دهند و در نهایت به نتایج بهتری منجر شود.